Την πιο κομψή περιγραφή για τις ιδιότητες της ανθρώπινης ψυχής μας δίνει ο νεοπλατωνιστής φιλόσοφος Πλωτίνος (204-270 μ.Χ.) : “καθώς [η ψυχή] κατεβαίνει μέσα στην τεράστια μάζα της αδρανούς ύλης, εισέρχεται και τη φωτίζει, όπως ο ήλιος φωτίζει ένα σκοτεινό νέφος. Έτσι, η ψυχή δίνει νόημα στην πραγματικότητα, αξία και ομορφιά. Χωρίς την ψυχή, η ύλη δεν είναι τίποτε άλλο, παρά σκοτεινή άβυσσος, απόλυτο κακό, ανυπαρξία” (Εννεάδες, V 1.2). Είναι ίσως η πιο ευτυχισμένη στιγμή της φιλοσοφίας, όταν αναφέρεται στην ανθρώπινη ψυχή. Είναι από τις σπάνιες φορές που η ποιητική δύναμη των λέξεων συναντά τόσο αρμονικά την ποιητική δύναμη της φαντασίας. Ο αισθητός κόσμος απογυμνώνεται με τα μάτια της ψυχής, του ζωτικού χώρου που ερμηνεύει τα πάντα με διαστάσεις ανθρώπινες, αλλά προπάντων κατανοητές…