Ο ερωτευμένος που βιώνει ένα χωρισμό, μια οδυνηρή απόρριψη ή μια μεγάλη απογοήτευση, πιστεύει βαθιά μέσα του πως, αν νιώσει την απόλυτη θλίψη και το μέγιστο πόνο, αν νιώσει εντελώς δυστυχισμένος, θα αποδείξει τον έρωτά του και τότε με κάποιο μαγικό τρόπο το σύμπαν θα τον συμπονέσει και θα τον ανταμείψει για την υπομονή του και θα συντρέξει στην επανασύνδεση με το αγαπημένο πρόσωπο. Πιστεύει δηλαδή, πως όσο μεγαλύτερη δυστυχία βιώσει, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η ανταμοιβή του, η οποία συμπυκνώνεται σε μια και μόνο επιθυμία, την επανασύνδεση.
Μόνο που αυτό δε συμβαίνει ποτέ. Δεν υπάρχει κανένας νόμος στο σύμπαν που να λέει ότι αν υποφέρει κανείς αβάσταχτα θα έχει μεγάλη ανταμοιβή. Ο πόνος της ερωτικής απογοήτευσης δεν έχει καμιά σχέση με τις πιθανότητες επανασύνδεσης. Άλλωστε, τι νόημα θα είχε μια επανασύνδεση που θα γινόταν από οίκτο ; Αν δεν υπάρχει αξιοπρέπεια, ισοτιμία και αλληλοσεβασμός σε μια σχέση, τα θεμέλια είναι σαθρά και το οικοδόμημα μια φυλακή μαρτυρίου…
Πίνακας : Giorgio de Chirico, “Antique horses on the Aegean shore”, 1963