Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα λατρεύτηκε για αυτό που ήταν : ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών. Δε θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει καμιά άλλη σκοτεινή πτυχή της ζωής του, ούτε τα λάθη του, τα οποία επανειλημμένως παραδέχτηκε και για τα οποία είχε το θάρρος να πει ότι μετάνιωσε. Η τυμβωρυχία μια μέρα μετά τον θάνατό του φανερώνει μικροψυχία και είναι εντελώς άδικη και ανόητη.
Ο Μαραντόνα κρίνεται μόνον ως ποδοσφαιριστής και ως άνθρωπος που εξέφραζε πάντα τις απόψεις του με ανυπόκριτη ειλικρίνεια και θάρρος. Το τί έκανε στην προσωπική ζωή του, για να ξεπεράσει τους δαίμονές του, δεν θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει. Άλλωστε, ποτέ δεν “διαφήμισε” τον εθισμό του στα ναρκωτικά- μάλλον το αντίθετο έκανε.
Ο Μαραντόνα έστρεψε εκατομμύρια παιδιά στο ποδόσφαιρο, εκατομμύρια νέους μακριά από τα ναρκωτικά που κατέστρεψαν τον ίδιο και έδωσε ελπίδα και όραμα σε εκατομμύρια απελπισμένους.
Λατρεύουμε τον Μαραντόνα μόνο για τις ποδοσφαιρικές του ικανότητες και τις ιδέες του, καθώς ήταν πάντα στο πλευρό των φτωχών και των αδυνάτων και δεν ξέχασε ποτέ τις ρίζες του. Τον λατρεύουν μαζί μας και εκατομμύρια ποδοσφαιριστές ανά τον κόσμο που αγάπησαν τον αθλητισμό και δεν έγιναν ναρκομανείς.
Λατρεύουμε τον Τζίμι Χέντριξ για τη μουσική του και όχι για τις καταχρήσεις του.
Λατρεύουμε τον Τζιμ Μόρισον για τα τραγούδια του και όχι για τους εφιάλτες του.
Λατρεύουμε τον Μάρκο Βαμβακάρη, γιατί μας έμαθε το ρεμπέτικο και όχι γιατί σύχναζε στα χαμαιτυπεία του Πειραιά καπνίζοντας χασίς.
Λατρεύουμε τον Βίνσεντ Βαν Γκογκ για τους μαγικούς πίνακές του και όχι για τον εθισμό του στο αψέντι.
Λατρεύουμε τον Γουίλιαμ Μπαρόουζ για το σπουδαίο συγγραφικό έργο του και όχι για τον εθισμό του στο ποτό και τις άλλες “ακολασίες” του.
Στο κάτω-κάτω κανένας από τους παραπάνω δεν ζήτησε να παντρευτεί την αδελφή μας, ούτε να γίνει νονός των παιδιών μας…