Η… “Επανάσταση της Καθημερινότητας” ξεκίνησε. Από τα ελάχιστα τετραγωνικά στο σπίτι, στα ελάχιστα τετραγωνικά της καφετέριας και τα ελάχιστα τετραγωνικά του πεζοδρομίου και της πλατείας. Το ανθρώπινο σώμα, ο υλικός φορέας της ελευθερίας μας, είναι πια απολύτως οριοθετημένο με το αόρατο μάτι του κράτους και του κοινωνικού ελέγχου συνεχώς πάνω του, με τον ασφυκτικό περιορισμό των κινήσεων και των συναισθηματικών εκφράσεών του. Σε πλήρη διάσταση με την καρδιά και το πνεύμα μας. Υποταγμένο και σε πλήρη διάσταση με τις επιθυμίες μας. “Φυλακισμένο” στα “πρέπει” για χάρη της δημόσιας υγείας και του κοινού καλού. Περιχαρακωμένο στον ελάχιστο ζωτικό χώρο της κοινωνικής συμβίωσης. Αποστειρωμένο από την ανάγκη του εναγκαλισμού, του αγγίγματος, της ανθρώπινης επαφής, που αναζωογονεί τις σχέσεις μας και συμπληρώνει την επικοινωνία μας. Θυσιασμένο ήδη στον βωμό του μοντέρνου καθωσπρεπισμού που απαιτεί την απόσταση, την υπακοή σε ακατανόητες “εγκυκλίους” και σε ατέλειωτες οδηγίες “σωστής” συμπεριφοράς. Το σώμα μας απογυμνωμένο από την φυσική ανάγκη της ελεύθερης μετακίνησης και της ελεύθερης έκφρασης. Το σώμα μας τοποθετημένο στην προκρούστεια γυάλα της νέας ηθικής. Ξένο και ατιμασμένο…
Πίνακας : Pierre-Auguste Renoir, “The Cafe”, 1874-1875