Ο Καθένας χτίζει το κάστρο της αλήθειας του με υπομονή και επιμέλεια. Τα υλικά του είναι από γρανίτη, ατσάλι και βασάλτη. Τα τείχη του κάστρου ψηλά και αδιαπέραστα. Και γύρω του μια βαθιά τάφρος εγωισμού.
Στέκεται στις πολεμίστρες του ακίνητος, φορώντας τη βαριά πανοπλία του, να φυλάει σκοπιά. Ο μοναδικός ιππότης- υποστηρικτής του κάστρου του. Με το βουβό βλέμμα του να αλωνίζει την περιοχή γύρω από το κάστρο του σαν πεινασμένο, άγριο θηρίο. Μη και τυχόν δεχτεί απρόσμενη επίθεση το κάστρο του.
Τα χρόνια περνούν, αλλά κανείς δεν πλησιάζει, Το κάστρο του παραμένει απροσπέλαστο. Η τάφρος απλησίαστη, τα τείχη ανέπαφα, η αλυσίδα της κεντρικής πύλης γυαλιστερή και απαστράπτουσα.
Και τα χρόνια περνούν. Τα μακριά γένια και μαλλιά του, κρέμονται έξω από το κράνος του. Τα δόντια του έχουν σαπίσει και το σώμα του έχει συρρικνωθεί από την υγρασία και το αγιάζι. Τα κοκαλιάρικα χέρια του δεν έχουν δύναμη να κρατήσουν το ακόντιο και το βάρος της πανοπλίας λυγίζει τα γόνατά του.
Κάποτε έρχεται κάποιος από μακριά. Πλησιάζει στην τάφρο. Ο ιππότης τον ρωτάει γιατί άργησε να έρθει να του επιτεθεί.
“Γιατί να το κάνω ; Δεν είχα ποτέ καμία τέτοια πρόθεση”, του απαντά εκείνος και συνεχίζει το δρόμο του…