Ο καθένας βλέπει τον εαυτό σαν ένα πολύτιμο έργο τέχνης.Το φροντίζει, το περιποιείται, το φιλοτεχνεί. Το συμπληρώνει. Διορθώνει τις ατέλειές του, αν και συχνά ξεχνάει πόσο εύθραυστο είναι. Ακολουθεί μια ορισμένη τεχνοτροπία, μια ιδιωτική τεχνική. Έπειτα το εκθέτει, γιατί αλλιώς δεν έχει νόημα η ύπαρξή του. Και όσο το εκθέτει, παράλληλα το συντηρεί με την ελπίδα να καθυστερήσει τη φθορά που προκαλεί ο χρόνος και η κοινωνική τριβή.
Μεγαλύτερη αξία όμως αποκτά, όταν επιμελείται τα σκοτεινά σημεία του, όταν φωτίζει τις σκιές του, για να αναδείξει τις αόρατες και κρυμμένες αρετές του, την πνοή που αναδύεται από τη σύνθεση των γραμμών και των χρωμάτων του…
Πίνακας : Αλέξης Ακριθάκης (1939-1994), “Γελωτοποιός 3”, 1969