Ο κόσμος μας αποτελείται από άτομα και κενό, σύμφωνα με τον Δημόκριτο (460-370 π.Χ.). Τα άτομα είναι οι ελάχιστες μονάδες της ύλης που δεν διασπώνται περαιτέρω και ενώνονται μεταξύ τους στο κενό, σχηματίζοντας όλα τα ορατά αντικείμενα, τους ανθρώπους και τα ζώα. Ακόμη και η ανθρώπινη ψυχή και τα συναισθήματα δεν τίποτε άλλο, παρά συνένωση ατόμων. Η γέννηση ενός πράγματος λοιπόν, είναι η συνένωση πολλών ατόμων, και ο θάνατος είναι η διάσπαση ενός συμπλέγματος ατόμων.
Τα άτομα όμως, κρύβουν κάτι μαγικό : είναι άφθαρτα και αιώνια. Συνεπώς και όλες οι συνενώσεις τους είναι στην πραγματικότητα άφθαρτες και αιώνιες. Όταν διασπώνται, γίνονται απλώς το υλικό για τη γέννηση άλλων πραγμάτων, άλλων ζωντανών οργανισμών, άλλων ψυχών και συναισθημάτων.
Έτσι κάπως πάλεψε και ο Δημόκριτος να νικήσει την ψυχοφθόρα ιδέα του θανάτου, έτσι κάπως προσπάθησε να μας σαγηνέψει με την ιδέα πως τίποτα δεν χάνεται : ούτε τα άτομα που συνθέτουν το σώμα μας, ούτε εκείνα που συνθέτουν την ψυχή και τα συναισθήματά μας. Και αν δεν βρίσκουμε ικανοποιητική και παρήγορη μια τέτοια θεωρία, δεν είναι γιατί δεν είναι αληθινή, αλλά γιατί δεν συνάδει με τον “άφθαρτο” εγωισμό μας και την ψευδαίσθηση της μοναδικότητάς μας…
Πίνακας : Georges Seurat, “Sunday Afternoon on the Island of La Grande Jatte”, 1884-1886