Δεν έζησα τα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Μεγάλωσα στις δεκαετίες της “ευημερίας” του ’80 και του ’90 και έμαθα να τιμώ τους νεκρούς και τους αγωνιστές του Πολυτεχνείου, γιατί ένιωθα την αύρα τους σε κάθε έκφανση της ελευθερίας μου, σε κάθε πτυχή της “ανέμελης” και εφησυχασμένης καθημερινότητας. Δεν περίμενα την επέτειο, για να θυμηθώ και να συγκινηθώ, να αναλογιστώ τον αγώνα τους. Ζούσα και συνεχίζω να ζω-και ας μην το καταλαβαίνω πάντα- με το πνεύμα και την αύρα τους μέσα μου, γιατί μεγάλωσα παρατηρώντας ότι τα μηνύματα και η παρακαταθήκη τους έχουν διαποτίσει τις ιδέες και το τρόπο ζωής πολλών ανθρώπων γύρω μου.
Οι αγώνες τους δεν δικαιώθηκαν πλήρως, τα μηνύματά τους διαστρεβλώθηκαν από πολλούς, λοιδωρήθηκαν, απαξιώθηκαν, αλλά η συμβολή τους είναι ήδη σπουδαία : έδειξαν τον τρόπο να σκεφτόμαστε ελεύθερα, να παλεύουμε για αξίες και ιδανικά όπως η παιδεία, να ζούμε με αξιοπρέπεια. Μας έμαθαν να εκτιμούμε την ελευθερία, την αλληλεγγύη, την αδελφοσύνη, να μισούμε τον φασισμό σε κάθε μορφή του και να διεκδικούμε την αξιοπρέπεια σε κάθε στιγμή της σύντομης ζωής μας.
Η μνήμη εξάλλου, αν δεν γίνει βίωμα, αργά ή γρήγορα θα σβήσει…