Γιατί μετανιώνουμε τόσο συχνά για τις μεγάλες αποφάσεις μας ; Γιατί ξοδεύουμε τόσο αλόγιστα το κεφάλαιο όσων με κόπο αποφασίσαμε και όσων υποσχεθήκαμε πρώτα στον εαυτό μας κι έπειτα στους άλλους ;
Γιατί η φαντασία μας στερεύει απότομα. Γιατί έχουμε την ψευδαίσθηση ότι η απόφαση που πήραμε ήταν η μοναδική εκπλήρωση του χρέους μας απέναντι στον εαυτό μας. Για να έχουμε αναμνήσεις από τις αποφάσεις μας όμως, πρέπει η φαντασία μας να τις τροφοδοτεί αδιάκοπα.
Αν αντίθετα, δεν τροφοδοτούμε το μέλλον με τη συνεχή ροή κάθε ικμάδας που διαθέτουμε, για να θρέψουμε τις αποφάσεις μας, αν δεν ανανεώνουμε καθημερινά την έμπρακτη προσήλωση στην απόφαση που πήραμε, τότε η μετάνοια είναι αναμενόμενη και οδυνηρή · ένα βαρύ φορτίο μιας ασίγαστης θλίψης…
Πίνακας : Pablo Picasso, “Pierrot with a mask”, 1918