Υπάρχουν πολλά συνθήματα στους τοίχους των μεγαλουπόλεων που τραβούν την προσοχή και προκαλούν εντύπωση. Αυτό το “βασανίζομαι…” όμως, που συναντά κανείς όλο και συχνότερα σε τοίχους στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη είναι συγκλονιστικό. Ίσως βέβαια, υποκρύπτει μια προσπάθεια εντυπωσιασμού ή έναν ευκολο συναισθηματισμό. Ίσως πάλι, είναι μια λέξη δίχως ουσιαστικό περιεχόμενο για όποιον τη γράφει.
Κάτι ωστόσο μου λέει ότι είναι μια σπαρακτική κραυγή αγωνίας, μια σιωπηρή διαμαρτυρία που εκφράζει έναν ολόκληρο κόσμο που βιώνει τη βάσανο της δύσκολης καθημερινότητας, εκφράζει τους ανθρώπους εκείνους που με αξιοπρέπεια υπομένουν μόνοι και αβοήθητοι τη σταδιακή φθορά των σωμάτων και των ψυχών τους μέσα σε πόλεις που συνθλίβουν τις ζωές τους. Ένα μουρμουρητό που σέρνεται ανάμεσά μας και μας υπενθυμίζει ότι όταν το ρυάκι γίνει χείμαρρος θα μας παρασύρει όλους, ακόμη και τους εφησυχασμένους…