Όταν το οπτικό μας πεδίο δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια οθόνη διαθλασμένων ή θολών εικόνων,
όταν τα φαντάσματα των αστοχιών μας βγαίνουν απειλητικά από τα λαγούμια τους,
όταν η αναψηλάφηση των ζωντανών κυττάρων μας μοιάζει ανούσια και περιττή, τότε είναι που ενεργοποιείται αυτόματα ένας υπέροχος μηχανισμός άμυνας : οι καλές μνήμες και οι ωραίες αναμνήσεις συστρατεύονται, τα φωτόνια της θετικής σκέψης παρατάσσονται και οι κρυφές ελπίδες παίρνουν θέση μάχης.
Μέσα από τις απώλειες και τις “αιματηρές” συγκρούσεις αναγεννιέται ο νέος, πιο ώριμος εαυτός…
Caravaggio, “The Lute Player”, 1596