Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη (“Μετά τα Φυσικά”), η σύνθεση ύλης και μορφής επιδέχεται τη γένεση και τη φθορά. Η μορφή όμως ως ενέργεια, αποκομμένη από την ύλη, δεν γεννιέται και δεν φθείρεται. Μόνον τα υλικά πράγματα επιδέχονται γένεση και φθορά.
Έτσι εξηγούνται όλα : πώς δηλαδή, ενώ το υλικό μέρος του ανθρώπου που αγαπήσαμε κάποτε, που ερωτευτήκαμε σφόδρα, χάνεται, εξαφανίζεται, απομακρύνεται από τις αισθήσεις μας, η μορφή του όμως παραμένει αναλλοίωτη στο πέρασμα του χρόνου, μας “συντροφεύει” για πολύ καιρό, άλλοτε ως δροσερό θρόισμα, άλλοτε ως ανυπόφορος βραχνάς.
Κάποτε ως το τέλος της ζωής μας…
Πίνακας : Claude Monet, “The Promenade, Woman with a Parasol”, 1875