Το λάθος που κάνουμε είναι ότι εμπιστευόμαστε πολύ τα σχέδια μας, ότι πρώτα περιγράφουμε τη ζωή μας, θέτουμε τα όρια και τους στόχους της, κι έπειτα τη βιώνουμε. Όλα τα προβλήματα, οι απογοητεύσεις και οι διαψεύσεις ξεκινούν από εκεί : από την εκ των προτέρων και βιαστική περιγραφή της ζωής μας, από την αγχωτική οριοθέτηση των στόχων μας, από την παρορμητική ανάγκη να παίξουμε τον κοινωνικό μας ρόλο. Αντίθετα, το μονοπάτι μας πρέπει να ανοίγεται μπροστά μας από τα βήματα μας, τα νερά του ταξιδιού μας να χαρτογραφούνται εν πλω, το φτάσιμο στην κορυφή του βουνού να γίνεται με το προσεκτικό κάρφωμα στους βράχους της αξίνας του ορειβάτη. Και ας έχει το μονοπάτι αγκάθια, το ταξίδι φουρτούνες, και το σχοινί μπορεί να σπάσει. Η ζωή μας διαμορφώνεται από τον τρόπο που τη ζούμε και όχι από τα καλούπια που σχεδιάσαμε σε κατάσταση συναισθηματικής μέθης, για να χωρέσουμε τις επιθυμίες και τα όνειρά μας…
Πίνακας : Honore Daumier, “Don Quixote and Sancho Pansa”, 1870