Έχω μια σκάλα μέσα μου.
Κάθε πρωί την ανεβαίνω απ’ την αρχή.Κάθε σκαλί της και ένας θρίαμβος της θέλησης ή ένα ολισθηρό στραβοπάτημα του νου.
Κάποτε φτάνω στα πρώτα της σκαλιά αγκομαχώντας. Άλλοτε πάλι δεν καταφέρνω να φτάσω ούτε ως τη μέση, παραπατώ και πέφτω.
Είναι μέρες που φυτρώνουν στα σκαλιά της μυτερά καρφιά ή τρέμει ο σκελετός της από μια ταραγμένη ισορροπία.
Δεν φτάνω ποτέ στην κορυφή.
Η σκάλα λίγο πριν το τελευταίο σκαλί επιμηκύνεται και το τέλος της μακραίνει και εγώ δεν προλαβαίνω.
Όσο ψηλά και αν ανέβω, την επομένη το πρωί θα βρίσκομαι στο πρώτο το σκαλί να δένω τα κορδόνια μου και να γεμίζω με φρέσκο αέρα τα πνευμόνια μου …