του Δημήτρη Σούλτα
Είναι εμφανές ότι- όχι μόνο στην Ελλάδα- υπάρχει μια προσπάθεια να εξαφανιστεί ακόμα και η λέξη πρόσφυγας. Όλοι είναι μετανάστες, δηλαδή αυτοί που, όπως λέει και ο μέγας δημοκράτης Μάκης Βορίδης, “δεν δικαιούνται ανθρωπιστικής προστασίας”. Πρόσφυγες υπάρχουν μόνο από τη Συρία και εκείνο παίζεται, γιατί “κι εκεί τέλειωσε ο πόλεμος”. Η Δύση ορίζει ως “ασφαλείς” σχεδόν όλες τις υπόλοιπες χώρες, άρα κανείς επί της ουσίας δεν έχει δικαίωμα προστασίας. Από τι κινδυνεύει άλλωστε κάποιος στο Αφγανιστάν; Μπορεί η χώρα να βρίσκεται ουσιαστικά σε συνεχή πόλεμο επί 40 χρόνια, μπορεί απλώς να πας μέχρι την αγορά και να μη γυρίσεις ποτέ (οι βομβιστικές επιθέσεις είναι συνεχείς και με δεκάδες θύματα κάθε φορά, αλλά πάντα θα βρεις την είδηση στα ψιλά), μπορεί να βασανιστείς ή να δολοφονηθείς για τα πιστεύω σου ή γιατί απλώς είσαι γυναίκα, αλλά σε γενικές γραμμές είσαι ασφαλής. Κι αυτό το ισχυρίζονται άνθρωποι στη Δύση που δηλώνουν ότι ζουν “μες την ανασφάλεια” επειδή έπεσαν θύμα πορτοφολά.
Μπορεί να ζεις στην υποσαχάρια Αφρική, απ’ όπου τσουβαλιάζεται κόσμος για σκλαβοπάζαρα, μπορεί να ζεις σε μία περιοχή όπου χρειάζεται να κάνεις χιλιόμετρα για να βρεις πόσιμο νερό, μπορεί φανατικοί να απαγάγουν το παιδί σου, μπορεί να πας από αδέσποτη σφαίρα σε μάχες μεταξύ φατριών, αλλά γενικά δεν μπορείς να πεις ότι δεν ζεις σε ασφαλή χώρα. Όπως ασφαλής είσαι και όταν ζεις στην Παλαιστίνη, ασφαλής είσαι χωρίς συζήτηση αν ζεις στην Τουρκία, γενικώς είσαι ασφαλής παντού.
Και όχι μόνο είναι ασφαλής ο πονηρός μετανάστης, αλλά τι έχει βάλει στο βρώμικο μυαλό του; Εκεί που κάθεται στην Κανταχάρ, λέει “δεν πάω να εξισλαμίσω τους Έλληνες;”. Και βάζει αμέσως σε εφαρμογή το σχέδιο του. Περνάει βουνά περπατώντας εκατοντάδες χιλιόμετρα, μπαίνει μαζί με δεκάδες άλλους και με τα παιδιά του στα χέρια σε βάρκες, που αν δεν βουλιάξουν, θα τον οδηγήσουν εκεί όπου θα μείνει επί άγνωστο διάστημα στοιβαγμένος με χιλιάδες άλλους σε κάποιο “κέντρο”, με το όνειρο να φύγει το δυνατόν συντομότερα από τον τόπο που υποτίθεται ότι ήρθε να “εξισλαμίσει”.
Το αφήγημα του νέου ευρωπαΪκού “ανθρωπισμού” δεν έχει στο λεξιλόγιο του τη λέξη “πρόσφυγας”. Τα εκατομμύρια των ανθρώπων που ξεκινούν για το ταξίδι προς “ένα καλύτερο μέλλον” είναι απλώς σκιές, μια ενοχλητική σκόνη, που “οφείλουμε” να την καθαρίσουμε “πριν είναι αργά”. Η “ασφάλεια” και τα “όνειρα” είναι έγκλειστα δικαιώματα στη δική μας αυλή και κανένα σκούρο χέρι δεν έχει το δικαίωμα να τα αγγίξει.
Πηγή : https://www.facebook.com/dimitris.soultas