Αν είναι αλήθεια ότι εκτός από την κανονική ζωή,«ζούμε» παράλληλες ζωές μέσα στη σκέψη των άλλων, τί θα γινόταν άραγε, αν καταφέρναμε να συνθέσουμε όλα τα «στιγμιότυπα» όσων μας σκέφτονται ; Τί θα γινόταν αν μπορούσαμε να ξαναζήσουμε με τον τρόπο που μας σκέφτονται οι άλλοι ; Πόσο καλύτεροι θα γινόμασταν, αν ακολουθούσαμε τη σκέψη εκείνων που μας αγαπούν και νιώθουν έστω μια συμπάθεια για μας ; Πόσο πιο πλήρεις θα ζούσαμε, αναφήναμε τους αγαπημένους μας να βάλουν την πινελιά τους πάνω στο “φθαρτό”πορτρέτο μας ; Τη δική τους ψηφίδα στον κατακερματισμένο εαυτό μας ; Ή μήπως το κάνουμε ήδη, κάθε φορά που ανταλλάσσουμετην αύρα της συναναστροφής μας με τους άλλους ;
Πίνακας : Joan Miro