Με κάθε ανατριχιαστική λεπτομέρεια προσπαθούν τα ΜΜΕ να περιγράψουν ένα από τα ειδεχθέστερα εγκλήματα στα ελληνικά χρονικά. Όλα βέβαια, στο βωμό της τηλεθέασης και μόνο. Ο μακάβριος θάνατος του μικρού κοριτσιού γίνεται το καλύτερο θέαμα- ακόμη και χωρίς την εικόνα του- για τα αιμοδιψή κανάλια που με υποκριτική αποστροφή ανταγωνίζονται ποιο από όλα θα…συγκινήσει περισσότερο σκυλεύοντας το νεκρό και εξαφανισμένο σώμα του…Τηλεπαρουσιαστές και δημοσιογράφοι-εισαγγελείς και αυτόκλητοι δήμιοι αφρίζοντας ζητούν εμμέσως, πλην σαφώς, τη θανατική καταδίκη του τερατόμορφου πατέρα σε έναν αγώνα δρόμου να φανούν πιο…ευαίσθητοι και πιο ευσυγκίνητοι από το συνάδελφό στο διπλανό μέσο.
Κι όλα αυτά πάνω από το πτώμα ενός αθώου πλάσματος που είχε την ατυχία στη σύντομη ζωή του να βρεθεί δίπλα σε ένα τέρας. Μόνο και μόνο για την τηλεθέαση. Μόνο και μόνο για την ικανοποίηση της ακόρεστης πείνας του φιλοθεάμονος κοινού για αίμα. Το συλλογικό υποσυνείδητο εξάπτεται και εθίζεται στην ιδέα της αυτοδικίας και της επαναφοράς της θανατικής ποινής. Αυτής, που με τόσους αγώνες μετά το Διαφωτισμό ο δυτικός πολιτισμός κατάφερε να καταδικάσει στη συνείδηση των ανθρώπων.
Ωστόσο, πέρα από τη θλίψη και την οργή που μπορούμε να νιώσουμε για το αδιανόητο αυτής της αποτρόπαιης και ολωσδιόλου καταδικαστέας πράξης οφείλουμε να κρατήσουμε την ψυχραιμία μας. Να τιμήσουμε τη μικρή Άννυ όχι με εξαλλοσύνες και ανέξοδες, συγκινησιακά φορτισμένες, εκρήξεις, αλλά με τη συνειδητοποίηση ότι ο άνθρωπος είναι το φοβερότερο από όλα τα ζώα. Ο άδικος θάνατός της θα γίνει έτσι κι αλλιώς μνημείο της πιο σκοτεινής πλευράς της ανθρώπινης ψυχής.Πέραν τούτου, ουδέν…
Κι όλα αυτά πάνω από το πτώμα ενός αθώου πλάσματος που είχε την ατυχία στη σύντομη ζωή του να βρεθεί δίπλα σε ένα τέρας. Μόνο και μόνο για την τηλεθέαση. Μόνο και μόνο για την ικανοποίηση της ακόρεστης πείνας του φιλοθεάμονος κοινού για αίμα. Το συλλογικό υποσυνείδητο εξάπτεται και εθίζεται στην ιδέα της αυτοδικίας και της επαναφοράς της θανατικής ποινής. Αυτής, που με τόσους αγώνες μετά το Διαφωτισμό ο δυτικός πολιτισμός κατάφερε να καταδικάσει στη συνείδηση των ανθρώπων.
Ωστόσο, πέρα από τη θλίψη και την οργή που μπορούμε να νιώσουμε για το αδιανόητο αυτής της αποτρόπαιης και ολωσδιόλου καταδικαστέας πράξης οφείλουμε να κρατήσουμε την ψυχραιμία μας. Να τιμήσουμε τη μικρή Άννυ όχι με εξαλλοσύνες και ανέξοδες, συγκινησιακά φορτισμένες, εκρήξεις, αλλά με τη συνειδητοποίηση ότι ο άνθρωπος είναι το φοβερότερο από όλα τα ζώα. Ο άδικος θάνατός της θα γίνει έτσι κι αλλιώς μνημείο της πιο σκοτεινής πλευράς της ανθρώπινης ψυχής.Πέραν τούτου, ουδέν…