Όταν βλέπουμε, είναι αδύνατον να δούμε το μάτι μας και όταν περπατάμε, δεν μπορούμε να δούμε την κινητήρια δύναμη του σώματος μας. Όταν τρώμε, δεν βλέπουμε τη γλώσσα μας και όταν ακούμε, δεν βλέπουμε τα αυτιά μας. Αισθανόμαστε τη δύναμη και την ακμή των αισθήσεων μας, αλλά δεν θέλουμε να δούμε τη φθορά τους. Βλέπουμε παντού τη φθορά γύρω μας, αλλά αρνούμαστε να τη δούμε πάνω μας. Καταλαβαίνουμε ότι όλα έχουν ένα τέλος, αλλά δυσκολευόμαστε να δούμε το τέλος ως νομοτέλεια στη δική μας ζωή. Και όμως, αν δεν γίνουμε ο καθρέφτης του εαυτού μας, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να καταλάβουμε ότι είμαστε κι εμείς ένας κρίκος στην αλυσίδα της φύσης, όπου όλα γεννιούνται και πεθαίνουν, όλα ακμάζουν και φθείρονται, θα μας βασανίζει η ματαιόδοξη σκέψη ότι εμείς θα καταφέρουμε να ζήσουμε για πάντα σαν μικροί θεοί…
Πίνακας : Rene Magritte, “The Prepared Bouquet”, 1957