Παρόλο που τα φωτογραφικά στιγμιότυπα εναλλάσσονται στο καλειδοσκόπιο της ζωής με διαδοχική σειρά, έχουμε τη δυνατότητα να απομονώσουμε κάποια από αυτά και να τα αποθηκεύσουμε,να τα κατατάξουμε, να τα επεξεργαστούμε.
Και όταν κλείνουμε τα μάτια μας στο σκοτεινό θάλαμο πίσω από τα βλέφαρα, να τα εμφανίζουμε χωρίς ρετούς, χωρίς περιττές αποχρώσεις και σκιές, αλλά με μόνη πηγή φωτός τη φαντασία μας. Εικόνες, τοπία και πρόσωπα, γίνονται τότε η θαυμαστή πινακοθήκη της σκέψης μας, το “άγιο δισκοπότηρο” των αναμνήσεων μας…