Δε με συγκίνησαν καθόλου οι προηγούμενες ταινίες του, τις οποίες δεν άντεξα να δω ολόκληρες, όσο και αν προσπάθησα.
“Η ευνοούμενη” (The Favourite) όμως, του Γιώργου Λάνθιμου είναι μια “κανονική” ταινία και -για τα δικά μου γούστα- μια πολύ καλή ταινία.
Πρόκειται για την πάλη ανάμεσα σε δυο γυναίκες (πολύ καλές οι Rachel Weisz και Emma Stone) να κερδίσουν την εύνοια της βασίλισσας Άννας (εξαιρετική στο ρόλο της η Olivia Colman) της Αγγλίας στις αρχές του 18ου αιώνα. Στο τέλος, τη μάχη φαίνεται να κερδίζει η νέα πιο φρέσκια ευνοούμενη της βασίλισσας, η οποία καταφέρνει να “εκθρονίσει” από αυτόν τον τιμητικό τίτλο τη μέχρι πρότινος κάτοχό του.
Το μήνυμα του Λάνθιμου είναι σαφές : η εξουσία φθείρει και διαφθείρει όχι μόνον όσους την ασκούν ,αλλά κι εκείνους που την εποφθαλμιούν προσπαθώντας να κερδίσουν την εύνοια των ισχυρών με όποιο τίμημα και κόστος.
Με την κάμερα να παρακολουθεί τους πρωταγωνιστές με λήψεις από κάτω προς τα πάνω, για να τονίσει την αλαζονεία και την υπεροψία των ηρώων, αλλά και με ευρυγώνιες λήψεις που παραμορφώνουν το χώρο και λειτουργούν σαν μεγεθυντικός φακός, ο Λάνθιμος δημιουργεί ένα προσωπικό σύμπαν εξουσίας : αναδεικνύει τη στρεβλή πραγματικότητα μιας ολόκληρης εποχής, αλλά μέσα από τον αλληγορικό φακό του την τοποθετεί τελικά σε ένα χρόνο -άχρονο, διαχρονικό και σε έναν τόπο-άτοπο, υπερβατικό.
Οι τελευταίες σκηνές μάλιστα, κορυφώνουν όλο το δράμα των ηρώων με τραγικό και ταυτόχρονα σπαρακτικό τρόπο : η πρώην ευνοούμενη -η “ηττημένη”- κερδίζει την ελευθερία της μακριά από το σάπιο και νοσηρό περιβάλλον της βασιλικής αυλής, ενώ αντίθετα η νέα ευνοούμενη- η “¨νικήτρια”- συνειδητοποιεί την ισόβια καταδίκη της να υπηρετεί μια άρρωστη από κάθε άποψη βασίλισσα. Η αντιστροφή των ρόλων είναι το επιστέγασμα της ειρωνικής ματιάς του Λάνθιμου, που κερδίζει θριαμβευτικά το στοίχημα…