Όταν
οι Αθηναίοι κατέβηκαν στο λιμάνι του Πειραιά μια καλοκαιρινή μέρα του
415 π.Χ., για να αποχαιρετήσουν το στόλο των καραβιών που ξεκινούσε για
τη Σικελική Εκστρατεία, «τη στιγμή εκείνη, στο σημείο που ήταν πια να
χωριστούν για να ριχτούν στον κίνδυνο, τους ερχόταν στο νου η φοβέρα του
πολέμου περισσότερο, παρά την ώρα που ψήφιζαν για την εκστρατεία·
έπαιρναν όμως πάλι κουράγιο από το θέαμα, βλέποντας με τα ίδια τους τα μάτια πόσο μεγάλα και δυνατά ήταν όλα», γράφει ο μέγας ψυχογράφος Θουκυδίδης.
Ήταν τόσο λαμπρό το θέαμα που αντίκρισαν, τόσο εντυπωσιακά όμορφο το
σκηνικό της μέρας, που ξέχασαν τον πόνο της αμφιβολίας για την επιστροφή
των αγαπημένων τους από μια τόσο μακρινή και αβέβαιη εκστρατεία.
Η
σαγηνευτική δύναμη της ομορφιάς, η αποχαυνωτική παραλυσία που προκαλεί
στα μέλη, απαλύνει και την πιο βίαιη ασχήμια, ηρεμεί και την πιο μεγάλη
αβεβαιότητα και ανησυχία, μαγεύει τα μάτια και ησυχάζει τον νου. Η
ομορφιά του κόσμου, που άλλοτε μετουσιώνεται σε κάτι άψυχο, υλικό ή
άυλο, και άλλοτε ενσαρκώνεται στην όψη του αγαπημένου προσώπου…